Zomergast

Hij pest me, hij treitert. Ik vind het erg dat hij op de hoogte is van mij voornemen. Ja, hij weet het, ik zal niet slaan. Geen wonder dat hij alles durft, alles probeert en overal is waar je hem niet hebben wilt. De hele zomer is hij hier. Al een paar keer heb ik geprobeerd om hem tot andere gedachten te brengen: "Eruit jij - weg - wèg! Rotkreng, nu is het af en uit met jou." Maar nee hoor, het lukt me niet en het gedram en gejudas begint opnieuw. Zo hinderlijk wordt zijn gedrag dat ik mijn voornemen niet langer gestand wil doen. Ik doe het, ik ga slaan! Wàt... slaan? Nee, ik ga meppen en niet zo zuinig. En dan opeens doet hij het weer, vlakbij op tafel en in de late avondzon vouwt hij zijn voorpootjes samen, strijkt ze over elkaar, buigt zijn rode hoofdje en haalt er vliegensvlug de pootjes over. Dit herhaalt hij keer op keer. Vervolgens maakt hij dezelfde beweging met zijn achterpootjes en wast in een vloeiende vaart zijn vleugels. Rotvlieg. Ik kan het niet, ik sla dit mooie wezentje niet dood.