Miloetje-poes

Janneke, mijn jongste schoondochter belt op:

"Och...... zo vreselijk zielig. Ik was daarstraks in de keuken bezig en de vaatwasser ingeruimd. Toen ik klaar was zag ik Miloetje op een roze doekje zitten op het aanrecht.
Ze maakte een akelig geluidje. Ik vroeg:' Heb je een zeer pootje?'
Ik pakte haar pootje voorzichtig vast. Ze beet me in m'n hand. Het pootje was in orde.
Daarna bekeek ik haar andere pootje en ze miauwde alweer zo zielig. Is er dan misschien iets aan haar buikje?
Zachtjes tilde ik haar op en ze riep: Aaaauw....! Ze beet opnieuw in mijn hand.
Wat bleek er dan wel aan de hand te zijn?
Haar staart zat tussen de deur van de vaatwasser geklemd.  Oooh - vreselijk."

Miloetje werd snel bevrijd, haar staart gemasseerd en... meteen hoorde Janneke haar - Prrrr-prrrrr-prrrrrr -prrrrr - harder spinnen kon zij echt niet.

Kraambezoek

De Postduif/Speelderkens tweeling is uitgegroeid tot een aangepast en braaf stelletje met gladde kopjes. Ze piekeren er niet over  om weg te vliegen. Hun moeder ook niet.
Nog steeds verliefd op de doffer, die roekoe -kwak kwak- blijft roepen. Voor mensenoren niet lollig maar Postduifdame kan er geen genoeg van krijgen.
En ja hoor... er zitten weer twee roze puddinkjes met overdreven grote snavels in het nest. Pa heeft het er druk mee om ze te voeden en warm te houden en Moe bromt als je op kraambezoek komt.

Postduif

In deze zomer kwam er opeens een postduif uitrusten bij de Speelderkens. Dit zijn onze luie en honkvaste duiven die voorzien zijn van een alleraardigst kuifje op hun achterhoofd. Ze vliegen geen meter verder dan de kapberg en het dak van ons huis.
 Postduif had honger en was erg moe, hij ging niet verder op reis.

Na enkele weken zagen we dat het een duivin betrof, want ze werd verliefd op een Speelderkensdoffer. Ze gingen elkaar het hof maken, troetelden dat het een lieve lust was en de gevolgen bleven niet uit...
Er werden twee eitjes gelegd en om beurten hield het tweetal hun eitjes warm. Postduivin bromde met een diep keelgeluid wanneer er werd gevoerd. Het was duidelijk, afblijven van onze eieren.
Intussen zijn er twee prachtige duifjes uitgebroed, allebei met een glad hoofdje. Ze zien eruit als echte postduiven. Wat nu, moeten we ze loslaten? Wie het weet mag het zeggen.

Aagtdorp, 10 augustus 2011

We laten de honden uit in de Oude Hof en op de terugweg halen we een paar boodschappen bij AH. En - o ja- ook nog even snel naar  de bieb. Het miezert, Karel en Saar vinden er niets aan in het bos, ze houden niet van regen, dus we keren halverwege om. We zijn klaar voor vandaag, lekker naar huis toe. Al met al zijn we uit en thuis vanaf 17,15 tot 18.15.  De beide hekken staan open.
Goos stopt bij de brievenbus zodat ik de krant kan pakken en het eerste hek sluiten. Hij rijdt door naar de schuur en ik loop naar achter, sluit het tweede hek en schrik een beetje van het feit dat de kamerdeur open is.
- Jeetje, dát is slordig, die zat dus niet op slot en kon open waaien... - Ik kijk beter de kamer in en zie de kastdeuren open staan, de inhoud van de kasten op de vloer, de kelderdeur open en daar brandt licht.  De tafel waar mijn computer stond is leeg.. De deur was niet open gewaaid, maar via gekraakt raam geopend.

Op trage strammige benen loop ik naar Goos, die juist de auto uitstapt. Ik voel knerpende angst om Goos, kan hij zo'n klap verwerken...
Ik zeg:' Goos, wacht - niet naar binnen gaan -  ik moet je wat zeggen.' Ik omhels hem en zeg:' Goosje, dit is wat we hebben, ons lijf, we hebben elkaar en... er zijn geen slechte berichten over onze kinderen. Alleen... daar binnen is iets naars gebeurd.'
Goos weet meteen dat dit niet is bedoeld als een toespraak voor de grap. We grijpen elkaars handen, kijken elkaar aan, omhelzen elkaar.
Ik pak twee campingstoeltjes en we gaan tegenover elkaar zitten met de handen ineen.We bidden om hulp en kracht en... passen toe wat we leerden in de vriendenkring: we bidden ook voor de mensen die ons huis zijn binnengedrongen. Op het moment dat we dit doen, ontstaat er opeens ruimte in het middenrif en komt de ademhaling enigszins op orde.
We spreken af dat ik bij de overburen om hulp ga vragen, de politie waarschuwen en dat Goos niet naar binnen zal gaan in z'n eentje. Hij blijft zitten in de ingang van de schuur, half in het zachte regentje.
De buren raken bijna in paniek, er wordt gebeld met 112 en de politie is snel ter plekke.
We lopen door het huis en kijken naar de onbeschrijflijke bende. Alles is overhoop gehaald, de hele administratie ligt uitgespreid op de vloer, een looplamp brandt in de berging... Veel later weten we wat er allemaal meegenomen is. De politie is klaar, morgenochtend komt er iemand van de recherche voor een sporenonderzoek, we mogen zolang nergens aankomen.
Intussen is het donker geworden en er zit voor tijdelijk een plank voor het kapotte raam.
De honden zijn alert en wij proberen te gaan slapen in ons huis dat opeens niet veilig voelt.
We bidden opnieuw om rust en veiligheid.
Oh, een geluk dat we elkaar hebben...

Remy

Vier kuikentjes laten zich zo uit de vleugels van moederkip vallen om te gaan eten van het geprakte ei.
Ooh jé... maar waar is Remy? Eén scheve vleugel bij de moeder verraadt haar, ze blijft er lekker onder zitten, want ze was vanochtend vroeg toch ook al zo geschrokken van het hevige onweer.


Buurvrouw belt enthousiast op, de moeder van Remy heeft een ander ei uitgebroed en voor dit kuiken is ze lief en zorgzaam. "Dus... zal ik Remy dan maar ophalen?"
We bekijken het geheel opnieuw, gezien het beschadigde kopje van Remy besluiten we om haar nog even bij de adoptiekip te laten.
Bij de controle - een uur later - zie ik Remy midden op het bord met ei en graantjes en ze pikt eindelijk links en rechts wat op.
Hoera, die gaat het redden.
Misschien kan ze morgen wel terug naar haar biologische moeder bij de Cochin soortgenoten.

Remy, het adoptiekuikentje

Het tweede stel kuikens van de Oud Engelse vechtkrielen kwam eergisteren uit. Eentje had zolang werk om uit het ei te komen dat hij daarna meteen z'n kopje neerlegde toen hij het karwei had geklaard. Vier mooie kuikentjes bleven over.
Gisteravond belde onze buurvrouw. Ze was geschokt, haar Cochin krielkip had een kuiken uitgebroed, maar die onthoofde het prille diertje zowat. Het bloedde en de oogjes waren geloken. We durfden het niet bij ons moederkipje te zetten in deze deerlijke toestand. De warmtelamp werd tevoorschijn gehaald en daar bracht het kuiken de eerste nacht door. Vanochtend had het de oogjes open, het bloed opgedroogd op het schedeltje.
We hebben het voorzichtig onder de vleugels gestopt bij ons kleine vechtkrielmoedertje en ja hoor, dat werd geaccepteerd. De vier kuikens, een dag ouder dan hun adoptiezusje, eten geprakt ei en wat fijn graan. Zusje Remy steekt af en toe een snaveltje onder het warme verenpakket uit, maar duikt snel weer weg... We laten ze nu met rust en wachten af wat de dag van morgen brengt.

Een doorgeschoten konijn?

Nee en ook geen bullterrier. We hebben hier te maken met een schaap uit Schotland, de Border Leicester. En het is er niet eentje, het zijn er tien en het is een zacht zingend feest in het bloemetjesland. Jullie horen er vast meer over, ik ga nog even naar ze kijken, ze zijn er nog maar net.

De asielzoeker

Zijn vrouw was niet alleen zijn vrouw, maar ook zijn zus, zijn moeder, zijn tante, zijn oma, zijn beste vriendin, zijn kind. En zo iemand raak je niet aan, zo iemand kun je niet aanraken.
Ja, een kusje, een aai, een omhelzing, een stevige omhelzing zelfs. Dat alles kan, maar je kunt elkaar niet aanraken zoals een man zijn vrouw aanraakt. Op een dag kan dat niet meer omdat je elkaar te dicht bent genaderd, en vanaf dat moment is het uitgesloten.
Zo was het, maar hij kon het haar niet zeggen, hij kon het niet eens aan zichzelf toegeven.

Arnon Grunberg ( uit de asielzoeker)

Verhaaltje teruggevonden van 19 jaar geleden.

Fanny, mijn kleindochtertje van vijf, logeert bij ons in haar eentje. Ze is schattig - ontspannen - speelt lang alleen - tekent - zingt en ze slaapt heerlijk.
Alleen vannacht werd ze wakker en riep: 'Móhó, ik kan niet slapen'. Ook na aai en kriebel - kriebel, zo om het kwartier: 'Móhó, ik kan niet slapen'. Ze kwam bij ons liggen, weer kriebelen op rugje en buik. Ik kreeg prikkeltjes in m'n hand en ik voelde een lichte trilling in haar lijfje zoals je dat ook kan voelen bij een oude radio als je je hand erop legt.
Dan zegt ze ineens: 'Ik droomde dat de wereld verdwaald was'. En een paar tellen later:' En de mensen ook!'
Ik heb haar niet durven vragen hoe dat voelde en wat ze daarna dacht, misschien kan dat later nog wel eens. Ze zal het vast niet vergeten.
Eindelijk viel ze in slaap, maar het is de hele dag te merken dat haar iets overkomen is. Ze verlangt ook erg naar haar Papa en Mama. Het komt goed uit dat ze juist vandaag weer naar huis gaat.
Ik heb haar vandaag nog gevraagd wat ze later worden wil. Na lang nadenken zegt ze: 'Ik word het áááállergemakkelijkste. Ik word oppas!

Troostbloemetjes

Het weiland staat nu vol boterbloemen en lichtblauwe ragfijne bloemetjes, waarvan ik de naam niet ken.
En erboven  groot en wijd de blauwe lucht bevolkt met witte schapenwolken. Hemelse groet van de heideschapen die hier het land hebben begraasd?
De herder heeft zaken gedaan en de veehandelaar staat klaar met zijn veewagen. Voor we het goed en wel beseffen zijn  de 21 schapen ingeladen.
Dus ook de grote gevlekte.
En ook de bruine met haar lieve gezicht. 
Over drie weken komt er een nieuwe kudde. Zij zijn jong, van dit jaar. Ik wil graag op ze passen, maar ik ga naar ze kijken als een kudde.
Immers... niet altijd zijn er troostende weidebloemen wanneer het tijd is voor vertrek.

Bij gebrek aan beter...

Eens in de zoveel tijd wil onze Carolien - de geit - een bok op bezoek hebben. Haar staartje kwispelt dat het een lieve lust is. Minder plezierig is dat zij erg hard en klaaglijk protesteert dat er geen bok te bekennen is.
Vandaag lijkt Carolien er geen moeite mee te hebben, ze gaat opeens meewandelen in het weiland tijdens het uitlaten van Saar en Karel, de korthaarcollies. Ze maakt dolle sprongen, haar ogen schieten vonkjes licht alle kanten op en wat blijkt nu... ze probeert Karel te verleiden, terwijl ze Saar volkomen negeert.
Karel krijgt allemaal vraagtekentjes boven zijn brave hoofd en hij kijkt een andere kant uit. Hij lijkt verlegen met deze situatie, want als het hek er tussen zit dan gedragen Carolien en Karel zich alsof zij gezworen vijanden zijn. Hopelijk krijg ik een reactie op deze bijzondere hofmakerij.

Speelderkens 4

Het geruzie onder de duiven is opgelost. Er zijn intussen twee families ontstaan, te weten rode en grijze Speelderkens. Ze gaan vriendelijk om met elkaar.Helaas is er onvrede bij mij ontstaan omdat er één grijze doffer is die behalve het normale roekoe-roekoe kans ziet om daar tussendoor 'kwak-kwak' te zeggen. Je hoort dus: roekoe - roekoe - kwak - kwak - roekoe...... etc.
Hopelijk weet iemand een methode om hem tot andere gedachten te brengen, alsjeblieft ophouden met kwak-kwak.

Allerzoetste april geluiden .

Half april begon het, voorzichtig en zacht klonk het midden in de nacht: 'Puuut - puuut...' Het is de pad. Hij is er weer en weet mij blij wakker te maken. Nu is het bijna Pasen en zijn geluid is steviger geworden, nog altijd heel lief.
En overdag dat andere, het opeet geluidje van spreeuwen... een zacht geknepper.
Heerlijker kan haast niet.

Schapen drijven

Oefenen met bordercollies om een kudde schapen te drijven was vanochtend een bezienswaardigheid in het weiland naast en achter ons huis. Met felle fluitjes en herhaalde commando's  begeleid gingen de honden in sluipgang rond de kudde ooien. Het is een imponerend en in het begin ook ontroerend gezicht.
De één na de ander kwam aan de beurt om aan het werk te gaan met zijn hond. Honden werden niet moe, de mensen ook niet, maar na een paar uur drijfwerk leken de schapen wél moe...
Het is mensen - maar stellig geen schapenplezier.

1 April en toch echt waar.

Vanochtend arriveerden 21 ooien van het ras Veluwse heideschapen in het weiland. Ada en Carolien, de geiten, staan verbaasd te kijken naar de wollige en langstaartige vreemdelingen, die in rap tempo de uithoeken van het land inspecteren. Ze grazen eventjes maar en rennen gezamenlijk weer verder alsof ze achterna gezeten worden. Het moet nog wennen.
Ik verheug me op het bijvoeren vanavond, zodat ze gaan beseffen dat ik niets kwaads in de zin heb.
 

De vos is langs geweest

In de vroege ochtend de 27 ste maart 2011 lagen her en der de veren van onze oude bazige Bertha. Ze is 14 jaar geworden, de dikke Wyandotte kip. Ze regeerde over alle andere kippen die we hadden en die we nu hebben. De vos, misschien zelfs meerdere vossen namen ook onze Oud Engelse vechtkrielhaan voor hun rekening en twee hennetjes van hetzelfde ras. Alles schoon op! Dat is dan de troost voor deze gebeurtenis, de vossenmagen waren gevuld.
Bertha heeft in de afgelopen winter in een bejaardencentrum gezeten, apart van de anderen omdat zij niemand duldde bij de maaltijden. Een prachtig huis met puntdak had ze tot haar beschikking. Toch was ze heel blij om in dit  voorjaar weer bij de andere kippen te mogen zijn. Meteen weer krengig en inhalig. We missen haar erg.