Het Koningboek

Het is midden in de nacht als de slaapkamerdeur openzwaait. Ik geloof haast mijn slaapverdwaasde ogen niet; daar staat mijn buurvrouw met mijn zevenjarige zoon aan haar hand. 
Ze zegt: ‘Kijk, daar liggen ze!’ Hij had gedroomd dat zijn ouders hem hadden verlaten en zich naar de buren gespoed om hulp. 
De achterdeur bij de buren was niet op slot en zo kon hij hun slaapkamer betreden. 
Zij knipten hun beddenlampje aan en mijn zoon zag een boek op het nachtkastje liggen. Hij vroeg om uitleg over de titel. Het was iets met ‘koning’ erin. ‘Ja, het is goed hoor, een andere keer’, sprak buurvrouw, pakte zijn handje en bracht hem naar zijn eigen huis. 
Geen titeluitleg, alleen maar: ‘Kijk, daar liggen ze.'

Dag uit 1000

10 januari 1995

Zon en ijs en schitterend vriesweer. Mooier kan het niet op de verjaardag van onze oudste zoons hun oudste dochters. Iedereen doet maar alsof dit gewoon is.... Ik vind van niet.

In het Bergense bos

Een oude vrouw loopt met haar twee mini Schnautzers het bos uit. Wij komen net aan en onze honden zijn benieuwd naar die twee en trekken me naar de vrouw toe.

" Ze zijn zo lief en zo slim, mijn hondjes". zegt ze. "Zij missen mijn man ook zo erg, het is nog maar twee maanden geleden... hij gleed zomaar weg".

Opeens lopen er tranen over haar gezicht en dan zegt ze: "Sorry".

Kukeleku

Kukeleku...

15:47, 25/04/2009 

Onder het slaapkamerraam klinkt een luid gekraai. Ik word klaarwakker en realiseer me dat dit niet kan, want Laurens, het tienjarig Chabothaantje, is immers vorige week overleden. Hij was de laatste van het koppeltje Chabot kippen. Bertha de logeerkip, een Wyandot, is nu het enige dier op twee poten op ons erf. Bertha en Laurens kwamen iedere ochtend graantjes opeisen bij de keukendeur. Ik ga naar beneden en zie tot mijn grote verbazing dat Bertha een dikke borst opzet en kraait alsof zij Laurens heeft ingeslikt. Onze Bertha kan kraaien als een haan...

Waterstokerij, december 1941

11:19, 27/12/2009 .. 0 reacties .. Link

In de Wippolder is de waterstokerij van Schuurhuizen. Middenin de Spiekmanstraat. 
Het is nog donker als mijn vader op maandagochtend twee tonnen kokend water voor de was gaat halen. Hij loopt twee keer naar Schuurhuizen, want er kan maar één ton op de houten steekwagen. 
Onderaan de ton zit een stop met een gore doek eromheen, zodat er geen water uit kan lopen onderweg. Als het hete water eenmaal in de wasmachine zit, dan moet je de slinger heen en weer gaan bewegen, het liefst 250 keer. 
Waarom het een wasmachine heet is niet duidelijk, want je moet alles zelf doen. Maar goed, er zit ook een wringer gemonteerd aan de rand van de wasmachine. 
Helaas maakt die wringer het geheel nog niet tot een feest. De hele was moet twee keer door de wringer gedraaid worden. Eén keer vanuit het sop en de tweede keer na het spoelen. De was wordt wel schoon, maar de stemming steeds slechter. Iedereen die moet helpen wordt vreselijk chagrijnig. Kortom: erg gezellig is het niet bij ons op de maandagochtend. 

De rode kluif

Een bedroefde stem klinkt aan de telefoon: "Onze Rakker is vannacht overleden". Rakker was het hondje van onze buren, hij was negen jaar en opeens erg ziek geworden. 

Een paar dagen later bel ik ze of zij weer een hond zouden willen hebben. Ze zijn n.l. allebei al aardig 'op leeftijd'. Van harte klinkt er: 'Já, we kunnen helemaal niet zonder hond en Dirk moet z'n loopje houden!' 

Wij gaan aan de slag, zoeken op internet, bezoeken asiels en na veel omzwervingen, die ruim een week in beslag nemen,

Geheimzinnig

Behalve het gekrijs (of is het krassen?) van jonge uilen hoorde ik vannacht dat andere geluid van volwassen uilen, een lange toon met een sidderend middenstuk.

Dit klinkt me heerlijker in de oren dan het geluid uit wat voor muziekinstrument dan ook. Ik wil er ook graag wakker voor worden.

Er lijkt een hele familie aanwezig en ik vind het erg jammer dat ik ze nooit te zien krijg.