Verhaaltje teruggevonden van 19 jaar geleden.

Fanny, mijn kleindochtertje van vijf, logeert bij ons in haar eentje. Ze is schattig - ontspannen - speelt lang alleen - tekent - zingt en ze slaapt heerlijk.
Alleen vannacht werd ze wakker en riep: 'Móhó, ik kan niet slapen'. Ook na aai en kriebel - kriebel, zo om het kwartier: 'Móhó, ik kan niet slapen'. Ze kwam bij ons liggen, weer kriebelen op rugje en buik. Ik kreeg prikkeltjes in m'n hand en ik voelde een lichte trilling in haar lijfje zoals je dat ook kan voelen bij een oude radio als je je hand erop legt.
Dan zegt ze ineens: 'Ik droomde dat de wereld verdwaald was'. En een paar tellen later:' En de mensen ook!'
Ik heb haar niet durven vragen hoe dat voelde en wat ze daarna dacht, misschien kan dat later nog wel eens. Ze zal het vast niet vergeten.
Eindelijk viel ze in slaap, maar het is de hele dag te merken dat haar iets overkomen is. Ze verlangt ook erg naar haar Papa en Mama. Het komt goed uit dat ze juist vandaag weer naar huis gaat.
Ik heb haar vandaag nog gevraagd wat ze later worden wil. Na lang nadenken zegt ze: 'Ik word het áááállergemakkelijkste. Ik word oppas!